اشعار

دست نوازشش دگراز کار مانده است           بر بـازویش مدال غـم یـار مانده است

با اینکه نا ندارد و قــامت کـمان شـده           چون کوه پشت حیدرکرار مانده است

هرشب برای غـربت و مظلومی علی           تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است

حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها           غـصه زیاد خورده که بیمار مانده است

زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد          در کار این مریضه پرستار مانده است

از نحــوۀ قـدم زدنـش حــدس می زنـم           چشمان ضرب دیدۀ او تار مانده است

کـمـتــر شده تــورم پلکش ولی هنــوز          بر پـیکرش جراحت بسیار مانده است

هر ثـانــیــه تـنــفــس او کنــد می شود           بد جور در میان در انگـار مانده است

ای فـضه لا اقــل تو جــواب مــرا بده           این جای پای کیست به دیوار مانده است؟

آئـیـنــه دار اُمِّ ابــیــهــا صـبـور بــاش           زینب در این دو روزۀ دنیا صبور باش

دنـیا اسیـر درد و غـم بی مـلالی است           در این سکوت سرد تماشا صبور باش

بابا که نیست هرچه دلت خواست گریه کن           امــا کــنـار غــربت بــابـا صبور باش

این روزهای غــرق محـن با بـرادرت           یا صحبتی ز کوچه مکن یا صبور باش

حرفی نزن ز پهـلـوی زخـمی مـادرت           در این غروب عاطفه تنها صبور باش

کار من از طبیب و مـداوا گذشته است           انگـار رفـتـنـی شده زهـرا صبور باش

گــاهــی دلت بهانه‌ی مــادر که می کند           بر سر بگیــر چادر من را صبور باش

امـروز تــازه اول راهـسـت دخـــتــرم           فردا که پَر کشیدم از اینجا صبور باش

یک روز می روی به بـیـابــان کربـلا           بر تل بـیـقراری و غـمـها صبور باش

خورشید خون گرفتۀ من پیش چشم تو           بر روی نـیـزه می رود اما صبور باش

این آخرین وصیت مادر به زینب است           تا جان به پای مکتب مولا صبور باش

از کربلا به بعد علم روی دوش توست           روح حماسه! زینب کبری! صبور باش

وقتی که آسمان و زمیـن تـار می شود            دسـت سیــاه فـتـنــه پــدیــدار می شود

یــارب ببین چگــونه علــمــدار لافتی            در حـلــقـه طنــاب گـرفـتـار می شـود

درخانه ای که مجلس ترحیم مصطفی ست            کــوثـر کـتـیـبـۀ در و دیـوار می شـود

هـنـگـام ثـبـت واقــعــۀ غـربـت عـلی            خون جوهر و قلم نوک مسمار می شود

بربازویم نوشته که در کوچه شوهرم            بــا یک غــلاف تـیغ عـزادار می شود

وقتی که میدوم سوی حیدر؛نفس زدن            با سیـنـه شکـسـتـه چه دشوار می شود

زینب مـریز اشک که این تـازیـانه ها            در کـربـلا بــرای تو تـکـرار می شود

نیمه شب، اشک،‌ عزا، آه چه غوغا شده بود         مجلس خـتــم عــلــی بود که برپــا شده بود

گــریــه کن: دیــده ي خــونــبــار ولــی الله و        روضه خوان:چشم کبودی که معمّا شده بود

آنکــه در صبــر زبــانــزد شده بـود از اول         حــال بی صبــرتر از فضه و أسما شده بود

هق هق گریه و مـولای صبــوری، ای وای         راز جــانــسوز تــرین حــادثه اِفشا شده بود

بــازویی را که نــود روز ز مـــولا پـوشاند         در شب پَــر زدنـش، قــاتــل مــولا شده بود

آه تــا صـبـح دگــر دیـــده ي او بـاز نــشــد         درد پـهـلــو دگــر انــگــار مـــداوا شـده بود

دست می‌شست زجان، لحظه به لحظه مولا         گــرچه زهــرا خودش از قبل مهیّـا شده بود

بر عــلــی آن شب جانکاه چهل سال گذشت         بعد از آن قــامت خـیـبــرشکنش تا شده بود

شــایــعــه شد که عــلــی عاقبت از پـا افتاد         هر چه شد آه ، پس از رفتن زهـرا شده بود

با آنکه نفسهای پر از بـال زدن داشت         در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گــلــدوزی پــیــراهــن او تا شب آخـر         با من که نه! با اشک وغم و ناله سخن داشت

می گفت: ببین پینه ی دستم شده بهتــر         می گفت ولی آتش صد زخم به تن داشت

میگفت: مهم نیست یکی دو سه جراحت         یا اینکه نمی گفت چه دردی به بدن داشت

از آرزوی خــوب شدن گـفـتــم و گفتم         اما مگر این زخم، سرِ خوب شدن داشت؟!

یک عمرنشستیم و دراین کوچه نوشتیم:         ای شهر! مگر یک زن غمدیده زدن داشت؟

بــانــو ســه مــاه منتظر این دقـیقــه ام            مشغول کار خانه شدی! خوش سلیقه ام

زهــرا مرا چه قـدر بــدهکار می کنی            داری برای دل خوشی ام کار می کنی؟

دراین سه ماه، آب شدم، امتحـان شدم            با هر صدای سرفۀ تو نـیمـه جان شدم

با دیــدنت، نگــاه مرا سیل غـم گرفت            بـا اولیــن تـبـسـم تو، گـریــه ام گرفت

زحمت نکش! هنوز سرت درد میکند            باید کـمک کنــم، کـمـرت درد می کند

آیینه ی پُــر از تَــرکم ، احتـیـاط کـن            فـکـری به حـال و روز بدِ کائنات کن

تا کهـنه زخـم بازوی تان تیـر می کشد            دستــاس خــانه، آه نفس گـیـر می کشد

با اینکه اهل ِ صحبت بی پـرده نیـستم             راضی به رنج دستِ ورم کرده نیستم

جارو نکش! که فاطمه جان درد می کشم            دارم شـبـیـه پـهـلـوی تان درد می کشم

گیرم که گرد گیری امروز هم گذشت            فصل بـهـارآمد و این سوز هم گذشت

آشـفـتـه خـانـۀ جـگـرم را چه می کنی            خاکی که ریخته به سرم را چه می کنی

زهرا به جای نان، غم ما را درست کن            حـلـوای خـتـم شـیرخدا را درست کن

مبهوت و مات ماندم از این مِهرمادری            دست شکـسـته جانب دستاس می بری

جانِ عـلی بگو که تو با این همه تبت            شانـه زدی چگـونه به گیسوی زینبت

از دست تــو، به آه شکــایت بـیـاورم            نـگـذاشـتـی طـبـیـب بـرایـت بـیــاورم

شُـستی تن حسین وحسن با کدام دست؟            آماده کــرده ای تو کـفـن با کـدام دست

حرف ازکفن شد وجگرت سوخت فاطمه              از تـشنـگی لبِ پـسرت سوخت فاطمه

حرف ازکفن شد وکفنت ناله زد حسین            خـونـابــه هـای پیرهنت ناله زد حسین

با رفتنت! عطربهشت ست که می بری            رویِ مرا زمین نزن این روز آخری

دراین سه ماه، آب شـدم، امتحان شدم            با هرصدای سرفۀ تو نصفه جان شدم

در اولیــن نـمـاز غــریـبــی بــدون تــو           جــز اشک من نمانده نصیبی بدون تو

دست علی پس از تو به کاری نمی رود           دیگرنه آن دلی ست شکـیـبـی بدون تو

هر لحظه خاطرات تو را می کنم مرور           جـز یـاد تو که نیست طبـیبی بدون تو

چــادر نــمــاز دخـتــر تو می کـشد مـرا           دارد عجب صـدای نـجـیـبی بدون تـو

گاهی که پیش بستر خـالی نشـسته است           بـر دختـرت کجاست مجـیبی بدون تو

کـار حـسیـن تو ز تـسـلّـی گـذشته است           دارد حـسـن نـوای عجـیـبــی بـدون تو

خیزو ببین که زندگیم سخت درهم است           به یـاد من نـمـانــده حـبـیـبـی بدون تو

تــابــوت هــم کــه آیـنــه دق شــده مـرا           حـیــدر شـده بــلا زده بـی بی بدون تو

دیوار و در به جای همه حرف می زنند           دیـگـر نـیـاز نیست خـطـیبی بـدون تو

در قـتـلـگــاه ،زنــدگـی آسـان نمی شـود           تـنهـا رواست شیب خـضیـبی بدون تو

ازعطر یاس هر سحرت مانده در حرم           تـنهـا شـمـیـم سـرخـی سـیـبی بدون تو

برای روضۀ زهـرا به ما تـوان بدهـید           به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید

برای سـیـنه زدن در عـزای مـادرمان           در این حســینیه ها بیشــتر زمان بدهید

میان روضه که همسایه ایم بین بهشت           کـنــار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید

برای گریه بر آنچه که آمده ســـرمـان           به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید

به آه و زمزمه در روضه هــا تسلایی           به قلب غـم زدۀ صاحـب الـزمان بدهـید

اگر سوال شد آخـر چه شد به مادر مـا           فقط به دیـدۀ حـسرت سری تکـان بدهید

نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد           بــرای مـرثـیـه خواندن اگر زبان بدهید

به روز حشر زمان حساب نـاله زنـیم:           فـقـط به خـاطـر زهرا به ما امان بدهید

قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد           مــزار مــادرمان را نـشـانـمان بـدهــیـد

اگــر که روزی مـا دیــدن مـدیـنه نـشد           بــرات کرب و بـلایی به دستمـان بدهید

وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد        چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را         گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

اگرازگریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود         دل شب‌ها نمی‌زد پـلک و آنان را دعا می‌کرد

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش        ولی مــادر مگر دامان حـیـدر را رها می‌کرد

هم ازسینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز        ولیکن می‌دویــد و بــاز بــابـا را صدا می‌کرد

نمـاز عشق نیّت کرد ما بین در و دیــوار        ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

مرا همراه می برد و  به روی شانه‌ ام دستش         قــد دخـتــر، برای مـادرش کار عصا می‌کرد

یک گل نصیبم از دو لب غنچه فام کن           یـا پـاســخ ســلام بـگـو یـا سـلام کن

ای آفـتـاب خـانه حـیـدر مکن غـروب           این سایه را تو بر سر من مستدام کن

پیوسته نبض من به دو پلک توبسته است            بـر من امـیـد من نگـهی را تمـام کن

تا آیــدم صدای خــدای عـلـی به گوش           یک بـار با صدای گـرفـته صدام کن

از سرو قدشکسته نخواهد کسی خـرام           ای قــامـتـت قـیـامت من، کم قیام کن

درهای خُـلـد بـر رخ من بــاز می کنی           از مـهـر همره دو لبت یک کلام کن

این کعبه بازویش حجـرالاسودعلیست           زینب بــیــا و با حـجــرم استـلام کن

گل، بر من و جوانی من گـریه می‌کند           بلبل به خسته جانی من گریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست           مهمان به میزبانی من گــریه می‌کند

از پــا فـتـاده پا و ز کار اوفتاده دست           بـازو به نــاتــوانـی من گریه می‌کند

گــل‌های من هنوز شکــوفـا نگـشته‌اند           شبنم به بــاغـبــانی من گریه می‌کند

در هــر قــدم نشـینم و خیزم میان راه           پیری، براین جوانی من گریه می‌کند

گردون، که خود کمان شده، با چشم ابرها            بــر قــامت کـمـانی من گریه می‌کند

این آبشار نیست که ریزد، که چشم کوه           بـر چـهـرۀ خـزانی من گـریه می‌کند

فــردا مــدیـنــه نـشـنود آوای گــریـه‌ام           بـر مـرگ نـاگهانی من گریه می‌کند

اشــكــم ولي ز چـشــم مدينه چكيـده ام          يــاسم كه جـای بـاغ به در آرمـيـده ام

چون ابرپشت پاي علي اشك ريخته ام          چون آه در هـواي عـلـي پَـر كشيده ام

اي شبه مــردهای مـديـنه چـه مي كنيد          من ذوالـفـقـار خـستـه ولي آب ديده ام

گفتي صلاح نيست كه نفـرينشان كني          دست از دعا كشيدم و عزلت گزيده ام

همچون نـسـيم در زده ام خـانه هايشان          هر شب به كوچه هاي مديـنه وزيده ام

در جـلـوه ام دوباره مكــرر نمی شـوم          چون فرصتي گذشته ام و سر رسيده ام

نـفـسـي فدا لنـفـسك يا مرتضی عــلـی          هرچه بـلای توست به جانم خريده ام

زهرا حضورش نیازی به مردم نــدارد         اصلاً ظهــورش مدینه و یا قــم نـدارد

بالی که این آسمان را ندارد، چه دارد؟         آن کس که این آستان را ندارد چه دارد؟

عصمت تباری که همسایه اش را ندیده         همسایه اش نیز هم سایه اش را ندیده

بانوی والا مقامی که مافوق نور است          خورشید هفت آسمانی که مافوق نور است

پـــروازها با قــنــوتش به بالا رسیدند          اعجازها با نگــاهــش به عیسی رسیدند

غیــر از خــدایــا خــدایا صدایی ندارد         روی زمین غیــر محــراب جایی ندارد

سجاده اش با مناجات کردن گره خورد         هر صبح با نور خیرات کردن گره خورد

امروز بارانی ترین عنــایت به دستش          فــردا فـــراوان ترینِ شفـاعت به دستش

ازیک طرف دخترِ مردِ مشکل گشاهاست         از یــک طرف خواهرِ آبروی گداهاست

او حلـقـه ی اتصال رضا با جواد است          بــاب الحوائج ترینی که بابِ مراد است

وقتی که میخواست ازخانه اش دربیاید          یــعــنــی به سمتِ حریـــم پـیـمـبر بیاید

دور و برش از برادر برادر قرُق بود           راه از پسر های موسی ابن جعفر قرُق بود

دست پسرهای موسی ابن جعفر نقابش          پای پسرهای موسی ابن جـعـفــر رکابش

تا چــادرش خــاکـی از رد پایی نگیرد          تا مـعــجــر بــا حجـــابش به جایی نگیرد

او آمــد و مــایــهٔ افــتــخـــار همـه شد          دسـتــه گــل مـــریــمــی بــهــار همه شد

گیــرم نــبــودیم اما سلامش که کردیم           گــیــرم نــدیــدیم، ما احترامش که کردیم

ما سر بلندیم ازاین که گلابش نکردیم           بـــا ازدحـــام ســر کــوچــه آبش نکردیم

او آمد و طرز خواهر شدن را نوشت و          قــربـــانِ قبل از برادر شدن را نـوشت و

چه خوب شد که مسیرش به مقتل نیوفتاد         چه خوب تر که بارها از روی تل نیوفتاد

گودالی از کشمکش های لشکر ندید و          بـــالای ســر نــیــزه هــا ســر نــدیـد و....

لبــخــنــد بر لبـان زمین آشــکــار شد         امــســال در عــزای تو فصل بهار شد

خجلت زده درخت به کنجی نشسته است         که با گــل و شکوفه چرا هم‌قطار شد؟

مهتاب شــمـع سوخته در پیش گنبدت         خــورشیــد هم ستاره ی دنباله دار شد

هرکفتری که صبح به دورشما نگشت         آن ‌روز را به شب نرسانده شکــار شد

غیرازحریم تو سر هر شاخه ای نشست         حــق بــا پــرنـده بود ولی سنگسار شد

بی‌بی کریمه است و برای گنـاهـکـار         درهای صـحـن آیــنــه راه فــرار شــد

زیباست سویت آمده این رودغم ولی          هرجا که قلب رود شکست آبشــار شد

اینجا نه! روبروی ضریحت مرا بخر         وقتی که خــوب گــونه‌ی من آبـدار شد

اشک تو می‌چکید به خاک ومی آمدی          ســاوه بــه قـــم تــمـــام درخت انار شد

گردیده ام به دور حـــرم هفت مرتبه          امــا چـــرا طواف شما هشت بــار شد؟

غیراز سلام حامل "آه" ست هرکسی          از قـــم به سمت طوس سوار قطار شد

ازجنس سنگ نیست از اشک ملایک ست         آن سنگ که بـــرای تو سنگ مزار شد

در زیر پای این همه زائر به لطف تو         مــوری  به زنده بــودنش امیــدوار شد

زده آتش زمیـن آباد مـــا را          غروب چشم هایت ای مسافر

شدی دنبال یک نامه ز دلبر          میان کوچه های خسته عـابر

**********

پرستوهای بالت را شکسته           میان راه، سنگ بی وفایــی

نیفتی ناگهان از پا که بــانو          عمود خیــمــۀ عمر رضایی

***********

عزادار دل زخـم شــما بود         زمین و آســمــانِ شهر مـردم

به پای چشمتان خرج خدا شد         حیای خاک و بوم و غیرت قم

************

ضریح مهرتو درسینه دارد        هــوای قــبــر مخــفــیِ بهاره

عزای تو میان عـــرش بالا        عـزای حضرت زهرا دوباره

************

گرفته از نگاهت زهر بی دین         شعاع نور و موج ناله ات را

شفای درد تو ذکر رضا بود         ولـــی از داغ او افتادی از پا

************

مگر تو زینب موسی نبودی؟         حسین آمد به بالینت به پا خیز

خدا را این که تا کوفه نرفتی          بهار تو نشد هــمـــرنگ پاییز

آتش کـشـید فـتـنــۀ ابـلـیـس خانه را           سوزاند چـشم تنگ حسد آستانه را

دنبال یک بهانه به هر در زدند، که           پـیــدا کنند بهـر تعـرض، بهانه را

باید غلافْ روضه بخواند برای مـا           بـایــد شـنـیــد دردِ دل تــازیانه را

طوری زدند مادرما را که بعد ازآن           بــالا نـبــرد از اثــر درد شـانه را

دیدی که کاردست علی داد،کینه ها           دیدی ندید کشتی داغـش کـرانه را

در خاطر کبوتر زخمی چه نقش بست           دیگرنخورد با دل خوش آب و دانه را

تقــدیــم روح مــادر سادات می کنم           این چند بیت مختصر و عامیانه را

آن کس که راه پـوی حــریـم کـریم شد           از جان غـلام حضرت عبـدالعظیم شد

دارای حرمت است به چـشم جهـانـیان           آن کس که زائـر حــرم این کـریـم شد

باید سلام و عرض ادب کرد با خلوص           بر حضرتش که وارث خلق عظیم شد

وارد هر آن که گشت در این بارگاه قدس           محـو صفای این حرم و این حریم شد

بی بـهـره نـیـست از کـرم ذات کـبـریا           آن عاشقی که بر سر کـویش مقـیم شد

بس مرده دل که زنده ز الطاف کردگار           زین بارگاه اطهر و رضوان شمیم شد

دارد به پـیـش پای دل خود چـراغ راه           آن کـس که رهـسـپـار ره مستـقـیـم شد

خوی حسین و وجه حسن داشت، زین سبب           مشهور خاص و عام به عبدالعظیم شد

طبعش روان ز چشمه فیاض مهر اوست           "خاتم" اگر که صاحب طـبع سلـیم شد

به دیــوار و در این بیت تـوحید           فروغ عترت و قرآن توان دید

بــود این بــارگــاه روح پــرور           حــریــم یک تن از آل پـیـمـبـر

در این جا قبر مولایی کریم است          مزار حضرت عبدالعظیم است

به اولاد حسن، او فخر و زین است         که زوارش "کمن زار الحسین" است

چو این جا شد چراغ عشق روشن          به دل ها این حرم شد پرتو افکن

بود این درگه از ابواب رحمت           در باغی ست از گل زار جنت

که اشک عاشقان، شد جویبارش          نمی گردد خزان، هرگز بهارش

تو ای زائر به تعظیم شعائر         ببوس این درگه پر نور و طاهر

بیا این جا به اشک خود وضو کن            بیا جان خود این جا شستشو کن

بپا خیز و بخوان اذن دخولش           اجازت از خداگیر و رسولش

به اذن حیدر و زهرای اطهر           به اذن یازده معصوم دیگر

قدم چون می نهی داخل از این در            بگو بسم الله و الله اکبر

زند چون حلقه بر این در گدایی           به گوش جان او آید ندایی

که ای سائل دعایت مستجاب است         محب آل عصمت کامیاب است

بخواه از رحمت حق آن چه خواهی          که بی حد است الطاف الهی

"حسان" این جا مطاف مومنین است          درِ گل زار جنت در زمین است

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست         خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست         پشت قبـاله و سندش یک سـر جداست

زان روز کاین معامله شد سرزمین ما

ری نیـست نام آن و شـده وادی البـکـا

از آن به بعد فاطمه زین خاک رو گرفت              این سرزمین به گریۀ عشاق خو گرفت

آن قدر گریه شد که کمی شستشو گرفت            از خانۀ امام حسن آبرو گرفت

اوضاع را امام حسن رو به راه کرد

زهرا دوباره جانب ایران نگاه کرد

عبدالعظیم آمد و عبد خدا شدیم              با عشق اهل بیت دگر آشنا شدیم

همسایۀ عزیز دل مجتبی شدیم           در هر طواف زائر کرب و بلا شدیم

پیچیده باز در حرم یار عطر سیب

صلی علی الحسین و صلی علی الغریب